Ben anderrini Bromfietsen

Berini "Eitje" en andere

Berini M13 "eitje" met Amal carburateur ▲

Wereldberoemd (in Nederland): (foto: Hans de Waal)

Berini (Motorenfabriek Pluvier NV, Rotterdam) is een historisch Nederlands bromfietsmerk, ook bekend vanwege de clip-on motortjes. Het bedrijf werd opgericht in december 1949 te Den Haag.

Het idee was afkomstig van de Solex bromfiets, maar de oprichters wilden dat hun model op elke stevige fiets zou passen.

De naam was afgeleid van de voornamen van de oprichters BErnard Neumann, RInus Bruynzeel en NIco Groenendijk.

Omdat de bedrijfsnaam Italiaans klonk, wekte het bedrijf in het begin de indruk een Italiaans product te leveren, omdat dat beter zou verkopen.

Berini M13 op Gazelle fiets met Encarwi carburateur ▲

De eerste Berini M13 had een 25,7cc clip-onmotor die vanwege het eivormige tankje dat er op zat ook wel "het Berini-eitje" genoemd werd.

De motor werd gebouwd op basis van uit Duitsland meegesmokkelde tekeningen van een bromfiets waarbij de motor in het achterwiel zat.

Dit was niet praktisch en men besloot de motor boven het voorwiel te zetten.

Twee aan elkaar gesoldeerde DKW-koplampen vormden de tank die daardoor zijn eivorm kreeg.

Een van de bizonderheden van de Berini, was het gebruik van een roterende inlaatschijf, waardoor de 2-takt motor ook erg zuinig was.

De gebruikte carburateurs waren van de merken Zenith, Amal en Encarwi.

De ontsteking was eerst van Wico, later van Bosch.

Carburatorenfabriek Encarwi b.v. was van 1972 tot 1974 gevestigd aan de Steenovenweg 68 in Deurne.

Volgens de inschrijving bij de Kamer van Koophandel was de officiële naam van dit bedrijf Eerste Nederlandse Carburateurfabriek Winterswijk Encarwi.

Het bedrijf maakte in 1974 deel uit van het Zwitserse concern Maiana Holding.

M13 met koplamp in tank ▲,

maar dat bleek te kostbaar!

Toen in oktober 1974 bekend werd dat het bedrijf aan het einde van dat jaar de poorten definitief zou sluiten, werkten er ruim zeventig man.

Toch ging de “achterwielmotor” niet verloren. Dit zou later de Cyclemaster worden.

Door het succes van deze eerste Berini ging de firma Pluvier ook een 32- en een 48cc-versie maken.

In 1950 verhuisde het bedrijf naar Rotterdam.

In die tijd maakte men met 80 werknemers ongeveer 180 Berini's per dag.

In 1955 verscheen de eerste Berini-bromfiets M19, waarbij het frame als brandstoftank diende.

Berini M19 met Rolaandrijving en voorvering ▲

De bromfiets werd later als M21 (één versnelling) of als M22 (twee versnellingen) geleverd.

Berini M21 met kleine tank en nog geen achtervering ▲

Berini M21 met grote tank en achtervering ▲

De M22 had een deels holle krukas, waarin door een Trekspie, kogels naar buiten werden gedrukt, waardoor een van de twee sets tandwielen werden aangedreven.

Dit systeem is vaker toegepast, maar omdat in een snel draaiende krukas toe te passen lijkt technisch minder verstandig.

Berini M21 PTT met grote tank en gelaste bagagedrager ▲

De PTT gebruikte een afwijkende versie van de Berini M21; dit model was verlengd en er zat een vast gelaste bagagedrager op voor de zware posttassen.

Berini M25 Berinette ▲

Door onenigheid tussen Hart, Nibbrig en Greeve en Pluvier (de toenmalige aandeelhouders) kwamen de Berini-bromfietsen in 1956 ook onder de naam Pluvier op de markt.

Eind 1958 presenteerde men de Speedomatic, een systeem dat vanaf 4000 toeren een beweegbaar klepje op de Inlaatschijf steeds verder sloot zodat de bromfiets de ingestelde snelheid van 38 km/uur niet kon overschrijden.

De vraag naar Berinibrommers was zo groot dat de directie op zoek ging naar een extra vestigingsplaats.

In 1960 besloot men een fabriek te bouwen in Emmen.

Maar vanaf de opening in 1961 waren er organisatorische problemen, zowel in de fabriek zelf als bij de bevoorrading ervan vanuit Rotterdam.

Twee jaar bestond de Emmense bromfietsfabriek, in februari 1963 ging ze alweer dicht.

Alles bij elkaar kostte dit avontuur zeven miljoen gulden.

In 1964 viel uiteindelijk het doek voor Berini als bromfietsfabrikant. De Pluvierfabriek ging failliet.

Naast de interne logistieke problemen was ook de komst van vele andere bromfietsmerken er de oorzaak van dat de fabriek moest sluiten.

De inboedel werd gekocht door de Anker Kolen Maatschappij.

Deze maakte de motoren en Gazelle maakte de frames.

Zo werd onder meer de Berini M48 nog vele jaren geproduceerd.

Berini M48 ▲

Vanaf de jaren zeventig werden de Berinibromfietsen voorzien van zowel Anker als Suzuki motoren.

De Berinimodellen werden ook gemaakt voor Union, Sparta, Locomotief (met een grotere tank) en Simplex.

In 1981 werd het merk verkocht naar Zuid-Korea.

Daar produceerde men ruim 15 jaar lang Berini-bromfietsen voor de lokale markt.

Hierover is verder weinig bekend.

Rond het jaar 1999 kwam de merknaam Berini per toeval weer in Nederlandse handen en sindsdien rolt er vanuit een fabriek in China een gehele nieuwe generatie "Berini-scooters" van de band, voorzien van Chinese 50cc-motoren die zijn gebaseerd op de Honda GY6 viertaktmotor.

Klinkende modelnamen als 'Bella Milano' en 'Dolce Vita' (modellen 2009) moeten de suggestie van een band met Italiaans design, waarmee men het merk ooit begonnen was, levend houden.

Daarnaast biedt de importeur de retroscooters 'Eagle Wings' en 'Classic' aan.

Bron:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Berini_(merk)

zaterdag 14 april 2018