Ben anderrini Bromfietsen
Berini "Eitje" en andere
Berini
M13 "eitje" met Amal carburateur ▲
Wereldberoemd (in Nederland): (foto: Hans de Waal)
Berini (Motorenfabriek Pluvier
NV, Rotterdam)
is een historisch Nederlands bromfietsmerk, ook bekend vanwege de clip-on motortjes. Het bedrijf werd opgericht in
december 1949 te Den Haag.
Het idee was afkomstig van de Solex
bromfiets, maar de oprichters wilden dat hun model op elke stevige fiets zou
passen.
De naam was afgeleid van de voornamen van de
oprichters BErnard Neumann,
RInus Bruynzeel en NIco Groenendijk.
Omdat de bedrijfsnaam Italiaans klonk, wekte het
bedrijf in het begin de indruk een Italiaans product te leveren, omdat dat
beter zou verkopen.
Berini M13 op Gazelle fiets met Encarwi
carburateur ▲
De eerste Berini M13 had een 25,7cc clip-onmotor die vanwege het eivormige tankje dat er op zat
ook wel "het Berini-eitje" genoemd werd.
De motor werd gebouwd op basis van uit Duitsland
meegesmokkelde tekeningen van een bromfiets waarbij de motor in het achterwiel
zat.
Dit was niet praktisch en men besloot de motor boven
het voorwiel te zetten.
Twee aan elkaar gesoldeerde DKW-koplampen vormden de tank die daardoor zijn eivorm kreeg.
Een van de bizonderheden van de Berini, was het gebruik van een
roterende inlaatschijf, waardoor de 2-takt motor ook erg zuinig was.
De gebruikte carburateurs waren van de merken Zenith, Amal en Encarwi.
De ontsteking was eerst van Wico,
later van Bosch.
Carburatorenfabriek Encarwi b.v. was
van 1972 tot 1974 gevestigd aan de Steenovenweg 68 in Deurne.
Volgens de inschrijving bij de Kamer van Koophandel
was de officiële naam van dit bedrijf Eerste Nederlandse Carburateurfabriek Winterswijk Encarwi.
Het bedrijf maakte in 1974 deel uit van het Zwitserse
concern Maiana Holding.
M13 met koplamp in tank ▲,
maar
dat bleek te kostbaar!
Toen in oktober 1974 bekend werd dat het bedrijf aan
het einde van dat jaar de poorten definitief zou sluiten, werkten er ruim
zeventig man.
Toch ging de “achterwielmotor” niet verloren. Dit zou
later de Cyclemaster worden.
Door het succes van deze eerste Berini ging de firma Pluvier ook een 32- en een 48cc-versie maken.
In 1950 verhuisde het bedrijf naar Rotterdam.
In die tijd maakte men met 80 werknemers ongeveer 180
Berini's per dag.
In 1955 verscheen de eerste Berini-bromfiets
M19, waarbij het frame als brandstoftank diende.
Berini M19 met Rolaandrijving en voorvering ▲
De bromfiets werd later als M21 (één versnelling) of
als M22 (twee versnellingen) geleverd.
Berini M21 met kleine tank en nog geen achtervering ▲
Berini M21 met grote tank en achtervering ▲
De M22 had een deels holle krukas, waarin door een Trekspie,
kogels naar buiten werden gedrukt, waardoor een van de twee sets tandwielen
werden aangedreven.
Dit systeem is vaker toegepast, maar omdat in een snel
draaiende krukas toe te passen lijkt technisch minder verstandig.
Berini M21 PTT met grote tank en gelaste bagagedrager ▲
De PTT
gebruikte een afwijkende versie van de Berini M21; dit model was verlengd en er zat een vast gelaste bagagedrager op voor de
zware posttassen.
Berini M25 Berinette ▲
Door onenigheid tussen Hart, Nibbrig
en Greeve en Pluvier (de
toenmalige aandeelhouders) kwamen de Berini-bromfietsen
in 1956 ook onder de naam Pluvier op de markt.
Eind 1958 presenteerde men de Speedomatic,
een systeem dat vanaf 4000 toeren een beweegbaar klepje op de Inlaatschijf
steeds verder sloot zodat de bromfiets de ingestelde snelheid van
38 km/uur niet kon overschrijden.
De vraag naar Berinibrommers was zo groot dat de
directie op zoek ging naar een extra vestigingsplaats.
In 1960 besloot men een fabriek te bouwen in Emmen.
Maar vanaf de opening in 1961 waren er
organisatorische problemen, zowel in de fabriek zelf als bij de bevoorrading
ervan vanuit Rotterdam.
Twee jaar bestond de Emmense
bromfietsfabriek, in februari 1963 ging ze alweer dicht.
Alles bij elkaar kostte dit avontuur zeven miljoen
gulden.
In 1964 viel uiteindelijk het doek voor Berini als
bromfietsfabrikant. De Pluvierfabriek ging failliet.
Naast de interne logistieke problemen was ook de komst
van vele andere bromfietsmerken er de oorzaak van dat de fabriek moest sluiten.
De inboedel werd gekocht door de Anker Kolen
Maatschappij.
Deze maakte de motoren en Gazelle
maakte de frames.
Zo werd onder meer de Berini M48 nog vele jaren
geproduceerd.
Berini M48 ▲
Vanaf de jaren zeventig werden de Berinibromfietsen
voorzien van zowel Anker als Suzuki motoren.
De Berinimodellen werden ook gemaakt voor Union,
Sparta, Locomotief (met een grotere tank) en Simplex.
In 1981 werd het merk verkocht naar Zuid-Korea.
Daar produceerde men ruim 15 jaar lang Berini-bromfietsen voor de lokale markt.
Hierover is verder weinig bekend.
Rond het jaar 1999 kwam de merknaam Berini per toeval
weer in Nederlandse handen en sindsdien rolt er vanuit een fabriek in China een
gehele nieuwe generatie "Berini-scooters"
van de band, voorzien van Chinese 50cc-motoren die zijn gebaseerd op de Honda GY6
viertaktmotor.
Klinkende modelnamen als 'Bella
Milano' en 'Dolce Vita' (modellen 2009) moeten de suggestie van een band met
Italiaans design, waarmee men het merk ooit begonnen was, levend houden.
Daarnaast biedt de importeur de retroscooters
'Eagle Wings' en 'Classic'
aan.
Bron:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Berini_(merk)
zaterdag 14 april 2018